Πως ξεκίνησαν όλα
Κι έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου, που κοιτάζει πίσω του και κάνει τον απολογισμό… Πιάνει εκείνη την ξεχασμένη λίστα με όλα όσα ήθελε να κάνει και αρχίζει να σβήνει όσα έγιναν. Αυτό έκανε κι ο Βαγγέλης…
Καλά τα πήγε! Ευχαριστημένος ήταν με όσα κατάφερε. Άδραξε το όνειρο της Ιατρικής και έγινε ένας πετυχημένος παθολόγος με δικό του ιατρείο. Χόρτασε το πάθος του για τη μουσική μαθαίνοντας να παίζει ντραμς και άφησε το στίγμα του βγάζοντας άλμπουμ με τη ροκ μπάντα του.
Υπήρχε μόνο ένα μικρό αγκάθι… ένας απραγματοποίητος στόχος, ένα όνειρο που γεννήθηκε πολλά χρόνια πριν, στα τρυφερά εφηβικά του χρόνια, μαζί με το πάθος του για τους υπολογιστές…
Το όνειρο
Ήθελε να τους αποκτήσει όλους, να κάνει μια μεγάλη συλλογή. Όχι τόσο για τον ίδιο, γιατί σπανίως σκέφτεται τον εαυτό του, μα για να τη μοιραστεί με τους άλλους και να τους μεταλαμπαδεύσει τη γνώση του και την αγάπη του για αυτά τα μαγικά μηχανήματα.
Για εκείνον δεν ήταν ποτέ απλές μηχανές… είχαν ψυχή… Και διορατικός όπως ήταν, ήξερε πως κάποια μέρα θα κατέκλυζαν τον κόσμο και θα γινόταν απαραίτητοι στη ζωή μας. Παρακολουθούσε την εξέλιξή τους βήμα-βήμα, διάβαζε, ενημερωνόταν και μάζευε κομμάτι-κομμάτι το θησαυρό του – κι ας του έλεγαν οι γύρω του πως ήταν σκουπίδια.
Μαζί με τη συλλογή του μεγάλωνε και η επιθυμία του να την εκθέσει και να διηγηθεί στον κόσμο την ιστορία τους. Η επιθυμία έγινε ανάγκη, που όμως έμενε πάντα χαμηλά στη λίστα του γιατί έδινε προτεραιότητα στις ανάγκες των άλλων.
Το όνειρό του δεν έσβησε ποτέ… σιγόκαιγε και σπινθηροβολούσε, πάλευε να μείνει ζωντανό. Και ήρθε μια μέρα στη ζωή του ένα απαλό αεράκι, που ταξίδεψε κι αυτό από τα χρόνια της εφηβείας του μέχρι σήμερα… Κατερίνα το έλεγαν… Και φύσηξε… κι έδωσε οξυγόνο στη σπίθα του ονείρου του και την έκανε φλόγα δυνατή και ανεξέλεγκτη… Τώρα δεν μπορούσε πια να το αναβάλλει… Δεν ήταν μόνος του. Δυο άνθρωποι ονειροπόλοι που μοιράζονται το ίδιο πάθος, μπορούν να κάνουν θαύματα, να δημιουργήσουν ζωή… Έτσι γεννήθηκε το Μουσείο Υπολογιστών “RAM Rulers”.
Το μοιραζόμαστε μαζί σας με την ευχή και την ελπίδα να σας προσφέρει τον ενθουσιασμό και τη συγκίνηση που αισθάνονται και οι δημιουργοί του…
Κατερίνα – Βαγγέλης
Η αρχή
Αφηγείται ο Βαγγέλης Αθουσάκης
Ήταν το καλοκαίρι του 1987 θυμάμαι, όταν ο πατέρας μου, έχοντας καταλάβει, ως καθηγητής, ότι οι υπολογιστές ήρθαν για να μείνουν, αποφάσισε να μου πάρει υπολογιστή. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα πρήξει όλη τη χρονιά πριν! Μέχρι τότε ό,τι μαθαίναμε ήταν από συμμαθητές μας που είχαν ήδη πάρει έναν.
Ένας φίλος είχε ήδη έναν Commodore 64 με τα υπέροχα γραφικά και τον καταπληκτικό ήχο! Άλλος είχε έναν Spectrum 48K με τις «γομολάστιχες» για πλήκτρα!
Την εποχή εκείνη φύτρωναν συνέχεια computer shops όπως φυτρώνουν τώρα οι take away καφετερίες. Υπήρχε ένα μαγαζί στην μέση περίπου την μεγάλης Έβανς κατεβαίνοντας αριστερά που λεγόταν Computer Link. Κάθε φορά που κατέβαινα, σταματούσα και κοιτούσα με λαχτάρα τα καινούρια μοντέλα που έρχονταν συνέχεια! Έναν Commodore 64, έναν Amstrad 6128, έναν MSX και άλλους και λαχταρούσα και εγώ να πάρω έναν.
Ο πρώτος υπολογιστής
Εν τέλει κατά τον Ιούλιο αν θυμάμαι καλά, πήγα τον πατέρα μου από εκεί και τον έπεισαν να πάρει τον Amstrad 6128 που ήταν πλήρες πακέτο, δηλαδή με την οθόνη του και με disk drive πράγμα πρωτοποριακό για την εποχή της κασέτας. Έκανε, θυμάμαι πολύ καλά, 78.000 δραχμές με μισθούς της εποχής κοντά στις 200.000. Πολλά χρήματα για την εποχή, αλλά ένας έξυπνος και διορατικός άνθρωπος όπως ο πατέρας μου, κατάλαβε ότι μόνο επένδυση μπορεί να είναι! Και ήταν…
Στο σπίτι πλέον ο 6128 ήταν η γωνία του μέλλοντος. Τοποθετημένος πάνω στο γραφείο μου, καταλαβαίνετε πως φαινόταν σε έναν δεκατετράχρονο! Παράθυρο στην διασκέδαση, στην επιστήμη, στην τεχνολογία… Ό,τι διαβάζαμε μπορούσαμε να το ζήσουμε! Έκτοτε γράφω πιο γρήγορα στον πληκτρολόγιο από ότι με το χέρι και με σαφώς καλύτερα γράμματα! Κακογράφος εκ γενετής βλέπετε… Με το Computer Link δεν τελείωσε εκεί η ιστορία. Ήθελα -και ήθελε και ο πατέρας μου- να μην χρησιμοποιώ τον σούπερ γρήγορο(!!) υπολογιστή μου μόνο για παιχνίδια.
Πήγα, λοιπόν, εκεί και όλο το καλοκαίρι τα απογεύματα τα περνούσα μαθαίνοντας MS-DOS, BASIC, χειρισμό υπολογιστών και πληκτρολογίου. Κατά τις 8 γύριζα μαγεμένος με την νέα γνώση. Ήμασταν ένα τσούρμο παιδιά με όνειρα και αγάπη για την νέα εποχή… Φρικιά για τους περισσότερους τότε. Η «εκδίκησή» μας -και εμένα προσωπικά- είναι η σημερινή εποχή όπου αν δεν ξέρεις να χρησιμοποιείς υπολογιστή είσαι πρακτικά αγράμματος. Θα ευγνωμονώ για πάντα τον πατέρα μου, που ένιωσε το μέλλον και μου το πρόσφερε. Δυστυχώς δεν είναι πια εδώ να με ακούσει… Παρηγοριά μου είναι η δυνατότητα που έχω τώρα να προσφέρω και εγώ στα παιδιά μου το δικό τους μέλλον.
Η εξέλιξη
Το ίδιο καλοκαίρι κυκλοφόρησε η Amiga 500. Ένα διαστημικό για την εποχή μηχάνημα με 512K μνήμη! Η δεκαετία είχε ξεκινήσει με την απίστευτη χωρητικότητα RAM του 1K και μέσα σε 7 χρόνια είχε φτάσει στα 512 και ανεπαρκούσε ήδη!
Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, απέκτησα και το πρώτο τεύχος ενός περιοδικού που έμελε να καθορίσει όλη τη χρυσή δεκαετία των home micros στην Ελλάδα. Το «Pixel», που κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1983. Εξώφυλλο Οκτώβρη 87, το παιχνίδι Star Trek -το παιχνίδι με τα Super Graphics, έλεγε. Και πράγματι το Special Review ήταν καταπληκτικό! Απίστευτα γραφικά… Βέβαια, σε Amiga και Atari ST μόνο.
Με αυτό το περιοδικό μυηθήκαμε στον χώρο, γράψαμε τα πρώτα μας Listings σε Basic! Κάναμε peek & poke, μάθαμε τον Θείο Clive, διαβάσαμε «Εδώ Λονδίνο». Μάθαμε, επίσης, για την κόντρα της Commodore με την Atari!, που τις είχε φτιάξει ο ίδιος άνθρωπος! Γελάσαμε με τα ευθυμογραφήματα, σπάσαμε παιχνίδια που μας δυσκόλευαν. Και στο τέλος -δυστυχώς- μάθαμε ότι όλα είναι πια ένα PC.
. Περίμενα κάθε μήνα πότε να βγει να μην το χάσω! Καθόμουν αναπαυτικά στο κρεβάτι μου και ρουφούσα κάθε σελίδα. Επίτηδες έκανα μια εβδομάδα να το διαβάσω και με το τέλος του μήνα το είχα μάθει απέξω! Ήταν μια παρέα ανθρώπων που αγαπούσαν αυτό που έκαναν και αυτό έβγαινε στις σελίδες του. Θα είναι πάντα στην καρδιά μου!
Ακόμα πιάνω τον εαυτό μου να χαϊδεύει το ιλουστρασιόν εξώφυλλο και να επιστρέφω τότε, να γίνομαι παιδί και να περιμένω τον καινούριο κόσμο που έκρυβε κάθε τεύχος. Στο μουσείο μας υπάρχουν όσα τεύχη έχω αγοράσει, καθώς και όλα τα τεύχη σε φωτοτυπία.
Fast Forward ένα χρόνο. Καλοκαίρι του 1988, βρέθηκα στην Αθήνα για οικογενειακή βόλτα. Εγώ πλέον γνώστης(!) του χώρου, πέρασα για περίπατο στην Ελληνική Silicon Valley της εποχής, την οδό Στουρνάρη. Ήταν η χαρά του gamer… Παντού μαγαζιά αφιερωμένα στους υπολογιστές!
Κόλλησα με μια βιτρίνα, κυριολεκτικά κόλλησα την μύτη μου! Μπροστά μου μια κατάλευκη, πανέμορφη, λίγο σνομπ, Amiga 500 σχεδίαζε με 4096 χρώματα την αρχική οθόνη του defender of the crown. Από τότε ήθελα να την αποκτήσω… Δεν το κατάφερα παρά μόνο πρόσφατα. Το μικρό μαγαζάκι που είχα κολλήσει λεγόταν Πλαίσιο…
Στο σήμερα
Η δεκαετία των home micros ήταν μια αξέχαστη εποχή! Πολλά παιδιά βρήκαν εν μια νυκτί τον προορισμό τους, άλλοι το χόμπι τους, άλλοι το ταίρι τους. Μια εποχή με καθημερινή εξέλιξη, εποχή εξερεύνησης και δημιουργίας. Οι υπολογιστές ήταν μοντέλα όπως τα αυτοκίνητα. Οι εταιρίες ήταν ονομαστικές, με πρωτοπόρους δημιουργούς και οραματιστές! Δεν ήταν απρόσωπα PC, δεν ήταν κομμάτια που τα ένωνες μαζί, τα έβαζες σε ένα κουτί και είχες υπολογιστή όπως είναι σήμερα.
Διαβάζαμε στα περιοδικά του χώρου για το πότε θα βγάλει η εκάστοτε εταιρία το επόμενο μοντέλο. Περιμέναμε με ανυπομονησία το computer test να δούμε, να συγκρίνουμε, να απολαύσουμε τον σχεδιασμό του, τις καμπύλες και τις γωνίες του! Ο υπολογιστής δεν αναβαθμιζόταν όπως τώρα. Τον αγόραζες όπως ένα αυτοκίνητο τον αγαπούσες! Και όταν πάλιωνε έπαιρνες το επόμενο μοντέλο. Εν τέλει είχαν -τουλάχιστον για μας τότε- χαρακτήρα και ψυχή…
Με μεγάλη μας χαρά λοιπόν, εγώ και η σύζυγός μου σας καλωσορίζουμε στην έκθεση και στο μουσείο της καρδιάς μας! Θα προσπαθήσουμε να σας μεταφέρουμε λίγη από την μαγεία μιας λαμπερής εποχής που πέρασε αλλά δεν ξεχάστηκε και δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστεί…
Η αρχή
Αφηγείται ο Βαγγέλης Αθουσάκης
Ήταν το καλοκαίρι του 1987 θυμάμαι, όταν ο πατέρας μου, έχοντας καταλάβει, ως καθηγητής, ότι οι υπολογιστές ήρθαν για να μείνουν, αποφάσισε να μου πάρει υπολογιστή. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα πρήξει όλη τη χρονιά πριν! Μέχρι τότε ό,τι μαθαίναμε ήταν από συμμαθητές μας που είχαν ήδη πάρει έναν.
Ένας φίλος είχε ήδη έναν Commodore 64 με τα υπέροχα γραφικά και τον καταπληκτικό ήχο! Άλλος είχε έναν Spectrum 48K με τις «γομολάστιχες» για πλήκτρα!
Την εποχή εκείνη φύτρωναν συνέχεια computer shops όπως φυτρώνουν τώρα οι take away καφετερίες. Υπήρχε ένα μαγαζί στην μέση περίπου την μεγάλης Έβανς κατεβαίνοντας αριστερά που λεγόταν Computer Link. Κάθε φορά που κατέβαινα, σταματούσα και κοιτούσα με λαχτάρα τα καινούρια μοντέλα που έρχονταν συνέχεια! Έναν Commodore 64, έναν Amstrad 6128, έναν MSX και άλλους και λαχταρούσα και εγώ να πάρω έναν.
Ο πρώτος υπολογιστής
Εν τέλει κατά τον Ιούλιο αν θυμάμαι καλά, πήγα τον πατέρα μου από εκεί και τον έπεισαν να πάρει τον Amstrad 6128 που ήταν πλήρες πακέτο, δηλαδή με την οθόνη του και με disk drive πράγμα πρωτοποριακό για την εποχή της κασέτας. Έκανε, θυμάμαι πολύ καλά, 78.000 δραχμές με μισθούς της εποχής κοντά στις 200.000. Πολλά χρήματα για την εποχή, αλλά ένας έξυπνος και διορατικός άνθρωπος όπως ο πατέρας μου, κατάλαβε ότι μόνο επένδυση μπορεί να είναι! Και ήταν…
Στο σπίτι πλέον ο 6128 ήταν η γωνία του μέλλοντος. Τοποθετημένος πάνω στο γραφείο μου, καταλαβαίνετε πως φαινόταν σε έναν δεκατετράχρονο! Παράθυρο στην διασκέδαση, στην επιστήμη, στην τεχνολογία… Ό,τι διαβάζαμε μπορούσαμε να το ζήσουμε! Έκτοτε γράφω πιο γρήγορα στον πληκτρολόγιο από ότι με το χέρι και με σαφώς καλύτερα γράμματα! Κακογράφος εκ γενετής βλέπετε… Με το Computer Link δεν τελείωσε εκεί η ιστορία. Ήθελα -και ήθελε και ο πατέρας μου- να μην χρησιμοποιώ τον σούπερ γρήγορο(!!) υπολογιστή μου μόνο για παιχνίδια.
Πήγα, λοιπόν, εκεί και όλο το καλοκαίρι τα απογεύματα τα περνούσα μαθαίνοντας MS-DOS, BASIC, χειρισμό υπολογιστών και πληκτρολογίου. Κατά τις 8 γύριζα μαγεμένος με την νέα γνώση. Ήμασταν ένα τσούρμο παιδιά με όνειρα και αγάπη για την νέα εποχή… Φρικιά για τους περισσότερους τότε. Η «εκδίκησή» μας -και εμένα προσωπικά- είναι η σημερινή εποχή όπου αν δεν ξέρεις να χρησιμοποιείς υπολογιστή είσαι πρακτικά αγράμματος. Θα ευγνωμονώ για πάντα τον πατέρα μου, που ένιωσε το μέλλον και μου το πρόσφερε. Δυστυχώς δεν είναι πια εδώ να με ακούσει… Παρηγοριά μου είναι η δυνατότητα που έχω τώρα να προσφέρω και εγώ στα παιδιά μου το δικό τους μέλλον.
Η εξέλιξη
Το ίδιο καλοκαίρι κυκλοφόρησε η Amiga 500. Ένα διαστημικό για την εποχή μηχάνημα με 512K μνήμη! Η δεκαετία είχε ξεκινήσει με την απίστευτη χωρητικότητα RAM του 1K και μέσα σε 7 χρόνια είχε φτάσει στα 512 και ανεπαρκούσε ήδη!
Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, απέκτησα και το πρώτο τεύχος ενός περιοδικού που έμελε να καθορίσει όλη τη χρυσή δεκαετία των home micros στην Ελλάδα. Το «Pixel», που κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1983. Εξώφυλλο Οκτώβρη 87, το παιχνίδι Star Trek -το παιχνίδι με τα Super Graphics, έλεγε. Και πράγματι το Special Review ήταν καταπληκτικό! Απίστευτα γραφικά… Βέβαια, σε Amiga και Atari ST μόνο.
Με αυτό το περιοδικό μυηθήκαμε στον χώρο, γράψαμε τα πρώτα μας Listings σε Basic! Κάναμε peek & poke, μάθαμε τον Θείο Clive, διαβάσαμε «Εδώ Λονδίνο». Μάθαμε, επίσης, για την κόντρα της Commodore με την Atari!, που τις είχε φτιάξει ο ίδιος άνθρωπος! Γελάσαμε με τα ευθυμογραφήματα, σπάσαμε παιχνίδια που μας δυσκόλευαν. Και στο τέλος -δυστυχώς- μάθαμε ότι όλα είναι πια ένα PC.
Περίμενα κάθε μήνα πότε να βγει να μην το χάσω! Καθόμουν αναπαυτικά στο κρεβάτι μου και ρουφούσα κάθε σελίδα. Επίτηδες έκανα μια εβδομάδα να το διαβάσω και με το τέλος του μήνα το είχα μάθει απέξω! Ήταν μια παρέα ανθρώπων που αγαπούσαν αυτό που έκαναν και αυτό έβγαινε στις σελίδες του. Θα είναι πάντα στην καρδιά μου!
Ακόμα πιάνω τον εαυτό μου να χαϊδεύει το ιλουστρασιόν εξώφυλλο και να επιστρέφω τότε, να γίνομαι παιδί και να περιμένω τον καινούριο κόσμο που έκρυβε κάθε τεύχος. Στο μουσείο μας υπάρχουν όσα τεύχη έχω αγοράσει, καθώς και όλα τα τεύχη σε φωτοτυπία.
Fast Forward ένα χρόνο. Καλοκαίρι του 1988, βρέθηκα στην Αθήνα για οικογενειακή βόλτα. Εγώ πλέον γνώστης(!) του χώρου, πέρασα για περίπατο στην Ελληνική Silicon Valley της εποχής, την οδό Στουρνάρη. Ήταν η χαρά του gamer… Παντού μαγαζιά αφιερωμένα στους υπολογιστές!
Κόλλησα με μια βιτρίνα, κυριολεκτικά κόλλησα την μύτη μου! Μπροστά μου μια κατάλευκη, πανέμορφη, λίγο σνομπ, Amiga 500 σχεδίαζε με 4096 χρώματα την αρχική οθόνη του defender of the crown. Από τότε ήθελα να την αποκτήσω… Δεν το κατάφερα παρά μόνο πρόσφατα. Το μικρό μαγαζάκι που είχα κολλήσει λεγόταν Πλαίσιο…
Στο σήμερα
Η δεκαετία των home micros ήταν μια αξέχαστη εποχή! Πολλά παιδιά βρήκαν εν μια νυκτί τον προορισμό τους, άλλοι το χόμπι τους, άλλοι το ταίρι τους. Μια εποχή με καθημερινή εξέλιξη, εποχή εξερεύνησης και δημιουργίας. Οι υπολογιστές ήταν μοντέλα όπως τα αυτοκίνητα. Οι εταιρίες ήταν ονομαστικές, με πρωτοπόρους δημιουργούς και οραματιστές! Δεν ήταν απρόσωπα PC, δεν ήταν κομμάτια που τα ένωνες μαζί, τα έβαζες σε ένα κουτί και είχες υπολογιστή όπως είναι σήμερα.
Διαβάζαμε στα περιοδικά του χώρου για το πότε θα βγάλει η εκάστοτε εταιρία το επόμενο μοντέλο. Περιμέναμε με ανυπομονησία το computer test να δούμε, να συγκρίνουμε, να απολαύσουμε τον σχεδιασμό του, τις καμπύλες και τις γωνίες του! Ο υπολογιστής δεν αναβαθμιζόταν όπως τώρα. Τον αγόραζες όπως ένα αυτοκίνητο τον αγαπούσες! Και όταν πάλιωνε έπαιρνες το επόμενο μοντέλο. Εν τέλει είχαν -τουλάχιστον για μας τότε- χαρακτήρα και ψυχή…
Με μεγάλη μας χαρά λοιπόν, εγώ και η σύζυγός μου σας καλωσορίζουμε στην έκθεση και στο μουσείο της καρδιάς μας! Θα προσπαθήσουμε να σας μεταφέρουμε λίγη από την μαγεία μιας λαμπερής εποχής που πέρασε αλλά δεν ξεχάστηκε και δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστεί…
